In deze blog deelt collega Jordi Groenen zijn ervaringen als zorgverlener bij Self. Tegen welke uitdagingen loopt hij als zorgprofessional aan? En wat drijft hem in zijn werk? Lees alles over zijn belevenissen in het (zorg)veld!
“Veertien jaar. Een vader die geen contact wil, op je achtste een mail lezen die niet voor jou bedoeld was en lezen dat je uit huis geplaatst gaat worden, bij opa en oma en later in een pleeggezin moeten wonen. Een moeder met ernstige psychische uitdagingen en bijkomend trauma. Een oudere broer waar geen contact mee is. Je eigen verdriet en trauma.
Maar ook: een bijbaan, 2x in de week trainen, afspraken met (fysio)therapeuten, begeleiders of gezinsvoogd. Elke dag een uur met de taxi naar huis maar toch altijd aanwezig op school. Het reflecterend en analyserend vermogen van een volwassene. Een verantwoordelijkheidsgevoel van een mantelzorger. Ik herhaal: veertien jaar.
Op 15 juli liep de beschikking van een van onze jongeren uit de klas uit een andere regio af. Haar vervangend voogd had gezegd dat er vanuit de organisatie die ambulante begeleiding biedt een vervangend begeleider zou komen, die de vervangend begeleider zou vervangen. ‘Er is hulpverlening’ was het antwoord op de roep om hulp van het meisje, dat aan gaf bang te zijn nu haar veiligheid van de mensen in de klas gaat weg vallen omdat ze dichter bij huis naar school gaan komend jaar. Ik gaf aan dat er een verschil is tussen dat er hulpverlening is en dat er verbinding is met de hulpverlening. Dat het meisje uit sprak dat er nu weer een nieuw iemand zou komen die “haar leven wel beter zou maken”, was absoluut uit den boze. Dat ik vond dat die uitspraak een zeer logisch gevolg is van alle wisselingen van hulpverleners in haar situatie, maakte het gesprek niet beter.
We spraken intern af enkele weken te overbruggen zodat we de nieuwe ambulant begeleider een warme overdracht konden geven en de jongere voor haar gevoel niet zonder hulpverlening kwam te zitten. Samen met de jongere maakte ik enkele keren contact met haar nieuwe begeleider. Vandaag sloten we samen af.
‘Dat ik zo volwassen over kom en goed kan praten en zorgen voor mijn moeder is echt te veel genormaliseerd door vorige hulpverleners en mijn moeder. Ik ben veertien, het is niet normaal. Het enige wat ik vraag is een beetje respect en dat gezien wordt wat ik allemaal wèl heb weten te bereiken.’ Het raakt me, want wij hebben hier steeds de nadruk op gelegd.
Met prachtige cijfers het jaar uit, een leven waar een zorgeloze puber al moeite mee zou hebben qua planning en een motivatie om iets van het leven te maken van heb ik jou daar. Geweldige stappen gemaakt als leerling en als mens.
‘Bedankt, zonder jullie hulp was het me niet gelukt dit te bereiken’.
We hebben letterlijk klappen moeten vangen, gestoeid met moeilijkheden maar bovenal nooit geoordeeld en haar gezien om wie ze is. Respect getoond voor hoe knap het is dat ze elke dag probeert er iets van te maken, ondanks de uitzichtloze situatie waarin ze zit. Dit soort jongeren vooruit helpen, daar doen we het voor. Doorzetten daar waar anderen stoppen. Nu zijn we genoodzaakt los te laten en hopelijk vindt deze jongere haar weg met haar nieuwe begeleider.”
Wil je meer informatie over de zorgaanpak van Self? Neem dan contact op via: info@selfdoenwatwerkt.nl
