Een rode draad in de begeleiding van Self? De inzet van sport om samen met een cliënt stappen te zetten. Ook Self’er Maria-Raquel Dap zet haar passie voor kickboksen in tijdens haar werk als ambulant begeleider. Maar misschien wel belangrijker: ze begrijpt hoe cliënten zich voelen, want ze heeft zelf een goed gevulde rugzak.
Maria: “Ik ben allergisch voor de traditionele verhouding tussen cliënt en zorgprofessional. Daar bedoel ik mee dat de begeleider zich belangrijker en beter voelt dan de cliënt. Door het samen te doen, zien mijn cliënten mij vaak minder als een begeleider. Zo verklein ik de afstand tussen ons. Ik hoor ze vaak zeggen dat ze iets niet kunnen of willen, maar ze reageren heel positief als we samen strijden en kapotgaan tijdens sportoefeningen. Dat zorgt voor verbinding, kleine succesjes en een lach op het gezicht. Een cliënt linkt een situatie uit een spel vaak aan een gebeurtenis of emotie. Daar speel ik tijdens de activiteit op in zonder dat ze echt bewust met die emotie bezig zijn. Ik ben open over de shit die ik zelf heb meegemaakt: ik begrijp hoe ze zich voelen, dat ze het zwaar hebben, elke dag met een rot gevoel opstaan én geen uitweg meer zien. Ik weet hoe het voelt om op de grond te liggen en even niet meer op te willen staan.”
Zorgwekkend laag zelfbeeld
Cliënten zijn zich vaak niet bewust van het effect of de impact van problemen op de toekomst. Maria: “Ze leven in het hier en nu: via Snapchat en TikTok. Dáár gebeurt het allemaal. Het is een fake wereld, omdat het lijkt alsof ze heel sociaal bezig zijn en duizenden vrienden hebben. Er is daardoor nog meer eenzaamheid: ze gaan weinig naar school, ze hebben geen sociale contacten en missen hierdoor sociale basisvaardigheden. Ze lopen schoolachterstanden op en ontwikkelen steeds meer angsten, omdat ze zelden buiten komen. Daarnaast wordt er online meer gepest dan offline: ze maken elkaar echt kápot. De ouders zijn vaak niet tegen ze opgewassen en uiten hun liefde alleen in materialistische zin, zoals het geven van dure kleding. Mijn grote zorg? Het zelfbeeld van jongeren is zorgwekkend laag.”
Eigen levenservaring
Maria koos ervoor om een nieuw carrièrepad in te slaan: wél de zorg, maar nu in een functie waar ze méér tijd, aandacht en energie aan cliënten mag besteden. Maria: “Ik vind het belangrijk dat ik in mijn werk iemand écht zie. In mijn vorige job als doktersassistent was het menselijk contact minimaal. Als ambulant begeleider heb je intensiever en langer contact met een cliënt. Ik ben een gevoelsmens, heb zelf kinderen en spreek de taal van jongeren. Misschien nog wel belangrijker: mijn levenservaring. Ik ben ook een meisje dat niet meer naar school ging vanaf haar 15de en uiteindelijke hard moest vechten voor een plekje in de maatschappij. In die tijd kreeg óók ik te maken met een leerplichtambtenaar: ik kreeg een schouderklopje, omdat ik een baan had, terwijl ik nog geen middelbareschooldiploma had. Ik kan me daardoor goed inleven in wat jongeren voelen. Ik benoem wat ik zelf heb meegemaakt en probeer ze duidelijk te maken dat ze écht een groot deel van hun leven inleveren als ze hun diploma niet halen. Daarnaast gebruik ik overigens altijd een gezonde dosis humor. Maak het allemaal niet te zwaar, want het leven is soms al fucked up genoeg!”
Interesse in de aanpak van Maria, heb je een zorgvraag of wil jij aan de slag bij Self? Neem contact met ons op!
