‘Hoe is het nu met jou?’ Die vraag werd volgens Miranda– moeder van een anorexiapatiënt – niet op tijd gesteld door zorgverleners. Self herkent dit signaal en biedt daarom vanaf nu systeembegeleiding aan: hulp op het gebied van betere interactie en onderlinge relaties binnen een gezin. Een gesprek met ervaringsdeskundige Miranda.

Na een slopend traject van ruim zes jaar, waarin ze samen met haar dochter de ene zorgverlener na de andere aan de keukentafel ontving en meerdere klinieken bezocht, weet Miranda precies wat ze wil. “Ouders van kinderen en jongeren met een zorgvraag mogen niet hetzelfde meemaken als ik heb doorstaan. Ik heb mijn roeping gevonden”, aldus Miranda.

‘Hoe gaat het met júllie?’
Voordat haar dochter te kampen kreeg met depressieve gevoelens en anorexia, ging het binnen de gezinssituatie van Miranda ook niet ‘volgens het boekje’.  Miranda: “Mijn twee andere kinderen konden door verschillende problemen niet op de basisschool blijven. Als ouder vond ik het op dat moment moeilijk om toe te geven dat het met ons niet goed ging. Het besef kwam later, maar achteraf bleek dat de zorg alleen gericht was op onze kinderen, niet op ons als ouders.”

Nadat haar depressieve dochter drie maanden alleen op haar kamer zat, werd ze op zestienjarige leeftijd voor zes weken opgenomen in een besloten inrichting. Miranda: “De deur viel in het slot en we lieten haar daar achter. Het ging ‘maar’ om zes weken, dus we dachten dat het allemaal wel goed zou komen. We werden in die tijd geleefd. Het gewone, werkende leven ging door, maar we reden elke dag kilometers op en neer om onze dochter te bezoeken. Logisch, want dat doe je als ouder. Ook bij deze situatie dacht ik achteraf: was er maar iemand geweest die had gevraagd hoe het met ons ging.”

‘Duw het eten er gewoon in’
Miranda gaat verder met haar verhaal: “Had er bij de uitgang van de kliniek maar iemand gestaan en ons een simpele vraag gesteld, zoals: ‘hoe gaan jullie de bezoeken aan jullie dochter combineren met jullie werk en huishouden?’ De relatie tussen ouders komt daarnaast ook onder druk te staan. En later, tijdens verschillende situaties met vrienden en kennissen in mijn omgeving, miste ik iemand die mij hielp. Weinig mensen in mijn omgeving begrepen écht wat er speelde, omdat ze – gelukkig – geen ervaringsdeskundigen waren. Opmerkingen als ‘duw het eten er gewoon in’ of ‘als het mijn kind was dan wist ik het wel’ waren bedoeld om me te helpen, maar werkten averechts. Ik werd er erg onzeker door. Op die momenten is het fijn als je weet hoe je moet reageren. Ik had op dat moment veel gehad aan tips van een oudercoach of ervaringsdeskundige.”

Miranda: “Natuurlijk staat de zorg in het teken van de cliënt, ga je als ouder onvoorwaardelijk voor het geluk van je kind en vind je een vorm van overleven. Maar hierdoor ging ik er de afgelopen jaren meerdere keren bijna aan onderdoor. Ik weet inmiddels dat heel veel andere ouders met ongelukkige kinderen hetzelfde doormaken. Door mijn eigen ervaring en wat ik om mij heen zie gebeuren, heb ik veel energie gekregen om als ervaringsdeskundige aan de slag te gaan. Het is van enorm belang dat ouders zich niet gefaald of onzeker voelen. Het schuldgevoel – omdat hun kind niet gelukkig is – moet voorkomen worden.”

Indirecte hulp aan het kind
Miranda: “Aan het begin van het zorgtraject geef ik bij ouders aan dat ik er voor ze ben en zorg ik dat ik regelmatig contact met ze opneem. Ik ben ervan overtuigd dat als een oudercoach bij aanvang van een zorgvraag wordt ingezet dit ook ten goede komt aan de cliënt. Twee vliegen in één klap dus! Het helpen bij complexe psychische problemen van hun kinderen moeten ouders niet zelf willen doen, maar aan professionals overlaten. Ouders zijn er voor liefde en opvoeden, hulpverleners zijn er voor aanpakken, inzicht geven en bijsturen.”

Wil je meer weten over systeembegeleiding of heb je interesse in een kennismaking met een van onze systeembegeleiders? Neem dan contact op.